اولین مرحله شناخت و نهایت آن تشخیص میباشد که بعد معرفت نیز دومین مرحله ادراک میباشد گر چه این روش از انسانهایی سرچشمه میگیرد که منبع بزرگ روح را در حرکت واداشته اند وموانع د رک وفهم را کنار زده اند . گاه انسانهابا اعمال روحی وشناخت سایر ارگانیزم های مهم معرفت به ارتقاء هوشی مهمی میرسند که نشانه مهم آن درک ماوراء می باشد این سیری عمیق و قهقرایی نسبت به انسان در بعد روحی ایجاد می کند . از آنجایی که انسان ماوراء را نمبیند به نظرش جلوه ایی نخواهدداشت واصولا از آن تبعیت نمی کند ،به هر ترتیبی که میسر شود خود را توجیح می کند که از مراحل مادی نمی تواند بگذرد وبه مراحل ماوراء بیاندیشد ، انسان تا آنجا که ممکن است با ابراز احساساتی که از درونش سرچشمه می گیرد باید نوعی برخورد کند که مشکل ساز نباشد ، ودرونش بایدبه مواردی چون ذهن ایستا و پرورش یافته ای برسد ، گاه بی گاه بی انکه خود ما متوجه شویم نقش تنش زدایی ها را درک میکنیم و تنش های روانی را بی آنکه مراحل آن را درک کنیم بیرون میفرستیم ، انشعاب ورودی باید با تنشهای روانی ما همخوانی داشته باشد ،برعکس این ، میان تنش وانسان جدایی می افتد ویک مراحل اولیه درمان از انسان سر باز می زند ، هوشیاری وآگاهی ما بسته به میزان ارتباط ذهن با رفتارهای مادارد ، گرچه کلیاتش مهم نمیباشدبلکه اصول ومبنای این همان تاثیری است که ادراک از نقطه نظر ذهن به دست می آورد وپایان تنش های روانی در انسان آغاز گر ارتباط خوبی میان اتسان با روان نیست،زیرا بی حرکت کردن ذهن معنایش استقلال روح نیست بلکه اصل پرخاشگری را به انسان مینمایاند ، به این ترتیب ادراک یا از نظری نباید بیشتر از حد بگذرد ویاتحت تربیت ذهن به تنش ها پاسخ مثبت دهد بی آنکه تعلیمات اولیه ای در کار باشد زیرا تنشی که با تمرین آغاز شود رویه منفی رادنبال می کند ،بر اساس تحقیقات به عمل آمده هر شخص قادر است تا میزان 70درصد اطلاعات روحی را به داده های مغزی خودبدهد بی آنکه استراحت کند . آغاز گر آنچه که وجود دارد یک چیز است وآن هم قدم اول است.